Doğu Anadolu bölgesinin parlayan yıldızı Malatya, ekonomik ve sanayi yönünden oldukça gelişmiş illerimizden birisidir. Malatya il merkezinde birinci ve ikinci sanayi bölgeleri sanayi kuruluşları dolmuş, üçüncü sanayi bölgesinde ise alt yapı çalışmaları hızla devam ediyor. Bu sanayi kuruşlarının fazlalığı işsizliği önemli ölçüde etkilemiştir. Malatya deyince aklımıza kayısı gelir. Diğer taraftan Malatya Turgut Özal Tıp Merkezi de yaptığı karaciğer nakli ameliyatları ile bölgede ve dünya ünlü bir tıp merkezidir.  Malatya’ya gittiğimde Malatya’nın yeni valisi Doç. Dr. Ulvi Saran’ı ziyaret ederek, onun Malatya ile ilgili düşünce ve görüşlerini aldım. Vali Doç Dr. Ulvi Saran şöyle diyor;

   “Malatya pek çok açıdan özellikle ticaret ve ticari girişimler için iyi bölgedir. Geçmişte burada bir orman vardı. Burada yapılması gerekli bir atak başlattık.  Bu atakla orman varlığının Malatya’da kısa süre içinde geliştirilmesi, elden geçirilmesine yöneliktir. Her ilçemize en az 150.000 fidan dikimi projelerimiz gerçekleşiyor. Yönetim bir bütün olarak görülmelidir. Bulunduğu çevre ve hizmet alan halkı ile bütünleşmeli ve kaynaşmalıdır. Yönetimi onlarla paylaşmalıdır. Onların genel katkısını; ilin yönetimine, ilin genel girişimine sağlamalıdır. Bu böyle olmalıdır. Bunlar genel yöneticilerin özellikleridir. Mülki idare amirinin özellikleridir.

   Bu mülki idare amirler çevresini iyi dinlemeli, çevresine bir şeyler vermelidir. Onların katkılarını almalıdır. Benim bakış açım budur. Resmi görevleriniz vardır. Bunun dışında bulunduğunuz çevrenin iyiye götürülmesi ile ilgili görevler vardır. Bu anlamda yapılacak çok çalışma vardır.” Vali Doç. Dr. Ulvi Saran; yeni bir yönetim anlayışı, çalışkanlığı ve sosyal ilişkileri, engin devlet tecrübesiyle Malatya’da göreve başlayalı dört ay gibi kısa bir süre olmasına rağmen Malatya’lıların sevgisini ve takdirini kazanmış.

   Malatya’dan sonra, gazetecilik mesleğim gereği, Malatya iline bağlı Pütürge ilçesine gittim. Pütürge ilçesi; 1.181 km. bir alana sahip olup, rakımı 1250 metredir. İl merkezine 74 kilometre mesafede olup, bu yolun tamamı asfalttır. İlçenin en önemli turistik merkezi, bir kısmı Adıyaman- Kahta, bir kısmı ise Pütürge sınırları içerisinde bulunan Nemrut Dağındaki harabelerdir. Dünyanın sekizinci harikası olan ve yüksekliği on metreyi bulan büyüleyici heykelleriyle, metrelerce uzunluktaki kitabeleriyle, UNESCU Dünya Kültür Mirasında yer alan Nemrut, Pütürge ilçesine 55 km. ve Malatya’ya ise 95 kilometre uzaklıktadır. İlçeyi gezdikten sonra, Kaymakam Ender Faruk Uzunoğlu’nu ziyaret ettim.  Pütürge ve Pütürge’de yaptığı hizmetlerle ilgili görüş ve düşüncelerini aldım.

    Pütürge Kaymakamı Ender Faruk Uzunoğlu, çalışkanlığı, ürettiği projelerle herkesin takdirini kazanmış ve ürettiği projelerin birçoğunu sonuçlandırmış, Türkiye’de çalışmalarıyla örnek alınacak kaymakamlarımızdan birisidir. Göreve başlayalı yaklaşık bir yıl olmasına rağmen, ilçenin temel sorunlarını birebir çözmeye başlamış. İlçeye 30 yataklı hastane yapımını başlatmış. Dünyaca ünlü Nemrut Dağı yolu yapımını son aşamaya getirmiş, ikna komisyonları kurarak, öğrenci sayısını artırmıştır. Özellikle İstanbul’daki Pütürgeli işadamlarıyla toplantılar yaparak, ilçeye yardım yapmaları konusunda onların destek ve yardımlarını almıştır. Kısaca; çalışkan, dürüst, samimi ve devlet adamı 90.Dönem Kaymakamlık Kursu birincisi Kaymakam Ender Faruk Uzunoğlu yönetim anlayışı ile de  önemli mesaj vererek şöyle diyor; ” Bir ilçede çalışırken herkesi memnun edemezsiniz. Yüzde yüz memnuniyet demek, orada bir şeylerin taklitliliğini gösterir. Onun için bizde çalışmaya devam edeceğiz. Kafada birçok proje olabilir ama uygulanabilirliği ve karşınıza sorunlar çıktıkça, daha çok kendinizi geliştiriyorsunuz.”

    Malatya, Pütürge’yi gezdikten sonra, Elazığ iline bağlı Kovancılar ilçesine gittim. İlçede bulunan öğretmenevi güzelliği, büyüklüğü ile  Elazığ ilinde bulunan örnek öğretmenevlerinden birisidir.

Kovancılar; Doğu Anadolu Bölgesinin batısında Elazığ-Bingöl ve Elazığ-Tunceli karayollarının birleştiği önemli bir kavşak noktasında bulunmaktadır. Elazığ il merkezine 67 km. uzaklıkta olup, yukarı Fırat bölümünde Şahmiran Dağının eteğinde düz bir alan üzerinde kurulmuştur. İlçenin ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayanır. 1934 yılında Romanya’dan gelen soydaşlarımızın iskanı için ilk kez yerleşime açılan bir yerdir. İlçeyi genel bir gezdikten sonra Kaymakam Selçuk Aslan’ın ziyaret ederek, Kovancılar ve yaptığı hizmetler hakkında görüş ve düşüncelerini aldım.

    Kovancılar Kaymakamı Selçuk Aslan, 1989. Dönem Kaymakamlık kursunu başarı ile bitiren kaymakamlarımızdan birisidir. Gerçekten kursta başarılı olması, Kaymakam Selçuk Aslan’ın iş hayatına da aks etmiştir. Kovancılar’da göreve başlayalı bir yıl olmasına rağmen birçok önemli projeye imza atmıştır. Sosyal ilişkileri ve devlet adamlığı vasfı ile Kovancılar halkı tarafından takdir edilmektedir. İlçe halkının ve ilçenin geleceği için yapılması gereken her şeyi yapmaya çalışmış ve birçok projeleri hayata koyuştur. Özellikle çeşitli nedenlerle okula gitmeyen çocukların büyük bir kısmını okula devam etmelerini sağlamıştır. Göreve başladığında okula gelmeyen öğrenci sayısı 1.500 iken bugün, bu rakam 20-30’a düşmüştür. Başarılı, çalışkan devlete ve millete hizmet aşkıyla dolu. Kaymakam Selçuk Aslan taşıdığı ifadeyle yönetim anlayışı konusunda şu masajı veriyor;

   “Biz burada millete hizmet için oturuyoruz. Millete efendilik yapmak, saltanat sürmek için değil, ben ne kadar hizmet edersem, o derece bir saygı göreceğim. O insanların gönlünde o denli taht kuracağım. Kapın açık olmak zorunda, her insanı dinlemek zorundasın ki anlayabilesin. Sokakta olmak zorundasın ki nabzı tutabilesin. Acı ve mutlu gününde yanında olmalısın ki senden olduğunu hissetsin ki daha açılabilsin. Ben hep şu şekilde ifade ediyorum ve sözü de bana aittir. “Milleti,  yaptığın her adımda arkana alacağın, ama insanlara, millete sırtını dönmeyeceksin. Millete sırtını dönmeden, milleti arkana almak nasıl bir denklemdir? Bunu başarabilmek. Başarılı idareci olur.

   Kaymakamlık kursunda dönem arkadaşlarım adına yapmış olduğum konuşmanın son paragrafını vurgulamak istiyorum. Bu söz duygu yüklü ve hamaset doludur. Hakikaten aynı heyecanı ben yaşıyorum. “…ve biz bozkırlarında yetişen papatyaları şehitlerinin kanlarıyla sulayarak adına vatan dediğimiz bu ülkenin taşrasında birer ışık olmak için “maddeyi bırakıp” “manaya” koşuyoruz. Bize gam, bize keder, bize dert yoktur.”

   Böyle çalışkan ve hizmet aşkı dolu kaymakam ve valilerimizin çoğalması dileğiyle…

Şu mübarek günde küsmek olur mu?

Uzat ellerini bayramlaşalım,

Tanrı selamını kesmek olur mu?

Uzat ellerini bayramlaşalım…

    …diye başlayan bir nağme takılır dillerimize her bayram. Eğer içimizin derinliklerinde inceden inceye sızlayan bir dargınlık yarası varsa.. Ve sessiz sitemlerle söyleniriz; toplumsal ezberimiz olan “nerede o eski bayramlar” diye. Yıllar öncesinde de, günümüzde de aynı duygularla taze sitemmiş gibi söyleriz hemde. Oysa kendiliğinden mi değişiyor? Bayramlar yıllar geçtikçe. Failleri yine bizler değil miyiz? canım bayramların alışılagelmiş güzelim örf ve adetlerini hoyratça yıpratan. Kuşaklar arası anlayış, yaşayış, algılayış, bekleyiş farklılıklarından kaynaklanıyor en çok da.

    Evet. inkar edilemeyecek, önemli yaralarımız da var. Muhakkak bayramlarımızın üzerine kara gölgeler gibi çöken. Eskiden minik eller şeker toplamak, harçlık almak için korkusuzca çalardı kapıları. Tanımadıkları insanlarca kandırılıp, kaçırılma endişeleri yoktu mesela. Asker anneleri kınalayıp peygamber ocağına gönderirken kuzularını, kendine bile söyleyemediği acaba(!)larla telaşlanmıyordu belki bu kadar. Bayram coşkularının anlatıldığı haberleri beklerken, cennet vatanımızın içinden çıkan hainlerin çirkin hesaplarını, oyun içinde oynanan oyunları, her defasında bir başka isimle insanımızı tehdit eden onca ithal salgın hastalıkları, izlemiyorduk bu kadar…

    Her öfkesine yenik düşenin, eşini, annesini, babasını, çocuğunu, sevdiğini hunharca kesip, doğradığına şahit olmuyorduk bu denli. Ama bu kara tablolardan bir nebze sıyrılıp, bütün metanetimizle, içimizde bir yerlerde hala saklı duran o Osmanlı ruhuyla bakalım etrafımıza ne dersiniz. Bunun için çok nedenimiz var. Kültürümüzde oluşan yozlaşmalara rağmen, eğitime daha fazla önem vererek, evlatlarımızı özümüzde var olan, hoşgörü anlayışıyla yetiştirmek bizim elimizde. Vatan, millet, bayrak aşkıyla, birliğimizi, kardeşliğimizi yok etmeye çalışanlara karşı uyanık olmak bizim elimizde.

   Dünyayı sarsan mali ve siyasi krizlere rağmen, isyan bayrakları açıp düşman sevindirmek yerine, sabırlı, çalışan, üreten bireyler olmak bizim elimizde. Bunlar tabi ki hepimizin meselesi. Ancak bayramları bayram olarak, yaşamanın sevincini neden bir kenara atalım ki. Buna hakkımız var mı? Mevla lütfetmiş, kaynaşmak, sevinmek adına böyle özel günleri bizlere hediye etmiş ötesi var mı?

    Bırakalım oflanmaları, sızlanmaları da bayram sabahında elini öpecek bir büyüğü olmayan öksüzleri, yetimleri getirelim aklımıza. Yalnızlıklarını, boyunlarının ne kadar bükük olduğunu, öyle günlerde daha derinden hissedip, sessizce köşelerde gözyaşı döken garipleri.. Terk edilmiş, itilmiş, unutulmuş çaresizleri. Karnını doyurmaktan aciz biçareleri.

Gelin bayramları bayram edelim, onlar için. Verecek bir şeylerimiz de yoksa şayet gözyaşlarını silelim şefkatle, yalnız değilsiniz diyelim, sizin hüznünüz, bizim hüznümüzdür diyelim.. Sofralarımıza bir tabak daha koyalım onlar için. Yüreklerine, yüreklerimizden yollar açalım.

    İşte budur asıl bayram. Bunu yapamayacak kadar da acizlik ve gaflet içinde olacağımızı düşünemiyorum. Eski bayramların özlemine takılıp hikayeler okumaktansa, haydi gelin, bu bayram bir mahzun kalbin bayramını kutlayalım…Felaket senaryolarının olmadığı, cinayetlerin yaşanmadığı, birlik ve beraberliğimizin sarsılmadığı.. velhasıl ağzımızın tadının bozulmadığı nice mutlu bayramlara….