Uzun bir aradan sonra yine buradayım, sizlerle… En son yazımda vefa üzerine konuşmuşken, vefasızlığı ben gösterdim sanırım…
Malumunuzdur ki, insan ne kadar mucizevi bir varlıksa, ona sunulan ömür de bir o kadar sırlarla, karmaşalarla dolu. Hayatımızın Hiçbir anını önceden tasarlayamayız. Bu bizim selahiyetimiz dahilinde değil.
Bilemediğimiz bir ezelde takdir edilip programlanmış, yine bilemediğimiz bir ebede doğru yol alırken payımıza sunulmuş her yaşanılan ilahi kalemden çıkmış olan kader ismiyle bildiklerimizden başka bişey değil.
Zaman zaman neşelerimiz, hüzünlerimiz, yanılgılarımız, umutlarımız olmuştur. Çoğu zaman kendimiz başardık gafletine düşeriz üstelik. Ama işin aslı böyle değil dostlar. Neden bunlardan bahsediyorum derseniz, köşemizden ayrı geçirdiğim zaman zarfında oldukça ilginç bir o kadar da hüzünle yaşadığım hadiselere vakıf oldum.
Kimi zaman hesapta olmayan talihsiz yanılgılar içine düştüm, kimi zaman mucizevi donatılarla yaratılmış biz insanların ne kadar basiretsiz, gönül gözü kör ve acımasız olabildiklerine tanık oldum. Hep ben merkeziyette yaşadıkça meğer ne kadar zavallılaştığımızı izledim.
Elbette ki hayat kısacık bir ömürle sınırlandırılmış karşılığı ötelerde saklı olan bir imtihanlar yumağından ibaret. Bunu hepimiz biliriz. Sabrı öğreniriz en bariz şekilde. Direnmeyi, hoşgörünün deryasında herşeye gülümseyebilmeyi, yine herşey güzel diyerek şükredebilmeyi, şükrün ödülü olan daha güçlü bir yüreğe sahip olabilmeyi öğrenir insan. Her yaşanılanılanın payımıza ayrılan azıklarımızdan ibaret olduğunu anlarız. Ne mutlu anlayabilene tabiki…
Hayat dediğimiz şey elbette kolay değil. Bunu daha da zorlaştıran biz insanların bencilce tutumları, ihtirasları, kadirşinaslıktan uzaklaşmaları değil midir? Bitmesi kati olan dünya nimetleri uğruna nasılda birbirini kırıp geçirebiliyor insan dediğimiz bizler. Yıllarını paylaşmış nice örnek gösterilebilecek dostluklar vardır hepimizin hayatında. İmreniriz, sevdiklerimize anlatırız gıpta ettiğimiz örnekler olarak. Böylesine imrenilecek dostlukların bi çırpıda, acımasızca hem de basit hiçler uğruna nasıl tarumar olduklarına tanık oldum… Vefa neydi?.. Sadakat ne demekti?.. Sevgi nereye kadardı?.. Neler oluyordu insanlara. Bu acımasızlık niyeydi?..
Harcanmış bir “dün” den, içinde bulunduğumuz “zaman” dan ve görüp göremeyeceğimizi bile bilemediğimiz “yarın” dan ibaret olan ömrümüz bekaya taşıyacağımız güzelliklerden, iyiliklerden, hoşluklardan ibaret kalsa ne kaybederiz.. Neyi alıp veremiyoruz. Neyi paylaşamıyoruz da yıkıyoruz herşeyi. Ne mahsun gönülleri kırıp döküyoruz da bir damla yaş dökemiyoruz gözlerden vicdan eseri olarak!.. Yılların paylaşımıyla kazandığımız değerleri bi çırpıda harcayabiliyoruz da içimiz ürpermiyor.. Ey yaratılışından mükemmel olan varlık! Ey eşref-i mahlukat olan canlı!.. Neler oluyor bize?….
Silkelen ve kendine gel. Başka bir dünya yok. Başka bir fırsat yok. Dünler geçsin varsın, yarınları filiz filiz yeşertip güzellikler alemine dönüştürecek tohumları ekelim bu andan itibaren. Sahip olduğumuz tek şey yaşadığımız şu andır sadece… Sonsuzluk aleminde dizlerimize vurup dövüneceğimiz şeyler olmasın ömür sayfamızda. Kırmayalım, bütünleştirelim, yıkmayalım, tamir edelim, üzmeyelim, sevindirelim, korkutmayalım, ümitlendirelim… “Bir namazlık saltanatın olacak taht misali şu musalla taşında” dediği gibi üstadın, şu kısacık konuklukta gönüllerde bir ah değil, sultanlık kazanalım..Aynada ki yüzümüze tebessümle bakabilelim, kırılan bir gönlün lekesi olmasın üzerinde baktığımızda suretimize…. Ta öteleri düşünelim, bizi nelerin beklediğini bilemediğimiz öteleri……..
Selam ve sevgi ile..
İyi ki varsn
Gönlüne ,yüreğine,kalemine sağlık…bütün güzel isteklerini ve dualarını sevdiklerinle birlikte yaşaman ve yaşatman dileğimle..selam ve dua ile..