M.Ö. 3000 yıllarından bu tarafa bir çok devlet ve beyliklerin egemen olduğu Tokat, hiç şüphesiz Anadolu ve Rumeli topraklarının Türkleşmesinde önemli bir köprü durumunda olmuş tarihi bir ilimizdir. Eski çağlardan beri Anadolu’nun önemli şehir merkezlerinden birisi olan Tokat, önce Anadolu’da ilk siyasi birliği kuran Hitit Devleti’ne dahil edildi. Asurlular, bu bölgeye hâkim olmamalarına rağmen zaman zaman bu bölgede nüfûzlarını hissettirmişlerdir.

Frig ve Kimmerler tarafından da istilâ edilen şehir, M.Ö. VI. yüzyılda Medler’in daha sonra da Persler’in hâkimiyetine girmiştir. M.Ö. IV. yılyılda Makedonya Kralı İskender , Pers Devletine son vererek İran gibi Anadoluyu’da Makedonya Devletine katmıştır. İskenderin ölümünden sonra bölge, Kapadokya Krallığı ile Pontus Krallığı arasındaki çekişmelere sahne olmuştur. M.Ö. I. yüzyılda Anadolu’daki krallıklar Roma İmparatorluğu tarafından ortadan kaldırılınca, bölgenin Roma egemenliği altına girdiği görülmektedir. Roma İmparatorluğu’nun M.S. 395 yılında ikiye ayrılmasından sonra, Tokat Kalesi’nin Bizans-İran ve Bizans-Arap savaşlarında önemli bir rol oynadığı bilinmektedir.

  Selçuklu Sultanı Melikşah’ın komutanlarından Danişmendoğlu Gümüştekin Ahmet Gazi, Malazgirt Zaferi’nden sonra 1095 yılında Niksar’ı aldı. Burayı kendisine başkent yapmıştır. Daha sonra Tokat, Zile ve Turhal’ı ele geçirmiştir. Anadolu Selçuklu Sultanı II. Kılıç Arslan zamanında Danişmendli Beyliği ortadan kaldırıldıktan sonra, Tokat 1186 yılında II. Kılıç Arslan’ın oğullarından Rükneddin Süleyman Şah’a verilmiştir. Selçuklu Devleti Sultanı Alâeddin Keykubad’da altı yıl emirlik yapmıştır. 1243 yılında Kösedağ Savaşı’nda Selçukluların Moğollara yenilmesi üzerine Anadolu, Moğolların istilâsına uğramıştır. Eretna Beyliğinin kurucusu Eretna Bey, 1335 yılında Tokat ve çevresini devletinin sınırları içine katmıştır. Daha sonra Selçuklu Sultanı Rükneddin Kılıç Arslan bölgeye hâkim olmuştur. Bundan sonra Tokat ve çevresinde Kadı Burhaneddin’in egemenliği görülmektedir. Tokat, 1392 yılında Yıldırım Bâyezid tarafından Osmanlı Devleti topraklarına katılmıştır. Böylece Tokat, Amasya Sancağı’na bağlanmış ve yönetimine Torumtaroğlu Kaya Paşa tayin edilmiştir. Bu zamanda Yıldırım Bâyezid Tokat’a “Barünnasır” adını vermiştir.

  Akkoyunlular ve Safevilerin sebep olduğu bir çok isyânlara sahne olan Tokat, Fatih Sultan Mehmed, Yavuz Sultan Selim ve Kanuni Sultan Süleyman gibi padişahlara da Karadeniz ve doğu seferlerinde konak yeri olmuştur. 5000 yıllık bir geçmişe sahip olan Tokat’dan, Evliya Çelebi Seyahatnâme isimli kitabında şöyle konu etmektedir: “Bu havası güzel şehrin (Tokat) dört bir tarafındaki bostan ve bahçeler içinden akan akarsular vardır ki her biri cennet bahçesine benzeyen bahçelere su verir. Ve bu bahçelerdeki bülbüllerin ötüşleri insan ruhuna ferahlık verir. Meyveleri sulu ve tatlı olup, her tarafa hediye olarak gönderilir….”. (7). Osmanlı Devleti Maliye kayıtlarına göre, XVIII. yüzyılda Tokat’da dokuma sanayi vardır. Osmanlı Devleti’nin yükselme devrinde Tokat, bölgenin sanayi ve tarım merkezlerinden biri olmuştur. Kanuni Sultan Süleyman döneminde eyalet merkezi Sivas’a taşınınca, sancak merkezi olan Tokat, Cumhuriyet döneminde il olmuştur.

  Son zamanlarda basına yansıyan adalet uygulamalarından hemen hemen herkes bir fikir yürütmeye çalışıyor. Bu konuda uzman olanda olmayanda bir şeyler söylemeye çalışıyor ve ortaya karmaşa çıkıyor. Kanımca bir konuda istikrar yoksa o konuya ait yorum yapmada aşırı bolluk yaşanır ve doğru ile yanlışın birbirine karışması da kaçınılmaz olur. Bir örnek verilmesi gerekirse, sıkça yaşadığımız taciz olaylarında neredeyse çocuklar asıl suçlu konumuna düşüyor. Nasıl oluyor da 26 vahşinin taciz suçu bu kadar az ceza alıyor, hatırlayalım, hafızamızı yoklayalım yanılmıyorsam baklava çalan genç için 17 yıl kadar hapis cezası istenmişti geçmişti.

  26 vahşinin suçuyla baklava hırsızının cezasını karşılatırınca, ne kadar kanunlara uygun olursa olsun toplum vicdanındaki rahatsızlığı gidermek mümkün olmuyor.  Kanun ve hukuk ikilisinin önemi bir kez daha ortaya çıkıyor. İkili denge halinde olmalı birbirinden ne uzak olmalı ne de iç içe girmeli ki adalet herkes için olsun. Yukarıdaki iki olay buna çok güzel örnek teşkil etmektedir. Taciz cezası az, kanuna uygun, vicdani hukuka uygun mu? Değil. Diğeri, o da kanuna uygun ama hukuka uygun mu? Düşünmek lazım. Adalet ve adil davranma kanunlardan başlayarak toplumun her katmanına ulaşmalı, ulaşmalı ki toplum vicdanı tarafından içselleştirilmeli yani herkes tarafından benimsemeli ve kuralların uygulanması kendiliğinden olmalıdır.

  Kurallar, kültür haline gelmedikçe kuralları güncellemek yerine önüne her gelen kendi değer yargılarına göre değiştirmeye kalkarsa her dönem sıkıntı ve huzursuzluk yaşanır. Adalet ve adil davranma evrensel de olmalıdır, herhangi bir kişinin topluluğun ya da kurumun himayesinde olmamalıdır. Bu duruma basit ve başımdan geçen bir olayı anlatarak örnek vermek istiyorum. Geçtiğimiz yaz döneminde Amerika Birleşik Devletleri’nde bulunduğum süre içinde kızımı iki haftalık bir kursa yazdırmıştım fakat ilk dersten sonra tekrar gidemedi. Yatırdığımız ücret boşa gitti derken, kurs yetkilisi telefonla kızımın gelmemesi nedeniyle ücreti iade edeceklerini söylediler ve iade ettiler.

  Ülkemizde ise, asgari ücretle çalışan bir baba üniversiteyi kazanan çocuğunu Devletin yurtlarında yer kalmadığı özel ama ucuz bir yurda yerleştiriyor ancak yurttan bir şekilde memnun olmayan çocuk yurttan ayrılıyor. Bu durumda ne beklersiniz, çocuğun yurtta kalmayacağı süre için ücret ödemeyeceğini. Elbette yurt yönetimi senet imzalattığı için yurtta kalınmayacak dönemlere ait ödemelerin gerekirse icra yoluyla alınacağını veliye bildiriyor. Açıkçası buna şaşırmadım. Sonucun ne olduğunu henüz bilmiyorum. Umarım ödeme yapılması istenmez. Adalet ve adil davranma toplumun her katmanınca hukuka uygun şekilde benimsenmezse yani bir kültür haline gelmezse bu şekilde karmaşa devam eder. Veli senet imzalamış, vermezse icra yolu ile alınır, kanuna uygun mu uygun peki vicdana ve hukuka uygun mu? Siz karar verin. 

  Geçmişin ana gerçekleri bu şekilde ortada iken Yunanistan’ın Makarios Yönetimine vermiş olduğu 11.2.1972 tarihli ültimatom niteliğindeki notadan sonra çok yanlış değerlendirmeler yapıldığı ve bu yanlış değerlendirmelerin Makarios’u bir “Bağımsızlık Şampiyonu Lider” pozisyonuna bürüdüğü ve böylece Makarios’a bu siyaseti gütme olanağı verildiği görülmektedir. Sanki Makarios Bağımsız Kıbrıs Cumhuriyeti’nin devamı için mücadele ediyormuş gibi bir yargı ile yanlış bir değerlendirme yapılıyor.

  Halbuki Makarios senelerdir Enosis için çalışmakta ve millî hedef olarak nitelendirdiği Enosis’e ulaşmak için Akritas Plânı gibi bir utanç belgesini hazırlayarak insanlık dışı metod ve baskılarla Bağımsız Kıbrıs Cumhuriyeti’ni yıkarak Kıbrıs Türk halkını  Yunan esareti altına sokmaya uğraşmaktadır.

  Makarios bir bağımsızlık taraftarı olamaz, çünkü bütün geçmişi Enosis’i gerçekleştirmeyi amaç edinmiş, ideal bilmiş bir kiliseye bağlanmaktadır.

Evvelâ Makarios’un Mart 1971’de açıkça “Enosis’i engelleyen herhangi bir anlaşmayı imzalamayacağım” şeklinde söylediği sözlerini hatırlayalım.

  Bunun hemen akabinde “Millî Cephe” adıyla bilinen yeraltı  örgütü rnensuplarıyla yaptığı bir konuşmada Makarios “Devamlı surette Enosis için çalıştığını ve bu çabadan asla vazgeçmeyeceğini” açıklayacaktı ve 29 Ekim, 1971 tarihinde de Grivas taraftarlarının eleştirilerine ayni Makarios “Gelmiş geçmiş her Yunan hükümetine Enosis’i ilan etmeye hazır olduğunu bildirdiğini fakat Yunan hükümetlerinin böyle bir teklifi kabul etmelerinden doğacak sonuçları omuzlayamadıkları için ilân edilemediğini” açıklayacaktı.

Makarios bu açıklamaları yaparken siyasette “mümkün olanı temin etmenin” en akıllıca yol olduğunu söylemekte ve hemen hemen her hafta kendisi ve vekilleri vasıtasıyla “ideallerinin ölmediğini, ölmeyeceğini; Kıbrıs’ın Yunanlılığını ve Yunanistan’la ergeç birleşeceğini” yaymaktadır.

  Yukarıda da izah edildiği gibi Akritas Plânı Makarios’un eseridir. 1963 olayları bu plâna göre başlatılmıştır. Plânın hedefi ise Enosis’i engelleyen anlaşmaları bertaraf etmek ve “günü geldiğinde” Enosis’i plebisit yolu ile gerçekleştirmektir.

  Plânın gerektirdiği bu hedefe varmak için jenosit hareketine girişilmiş 1967 krizi ile bu yolun çıkar yol olmadığı anlaşıldıktan sonra “müzakere yolu ile mümkün olanı temin” yolu denenmeye başlanmıştır…